W sanatorium życie toczy się według tak precyzyjnego planu wyznaczonego przez Naszą Solaris, że nawet upadek kosmicznej skały nie może na niego wpłynąć. W pewnym momencie jedna z postaci mówi „Potrzeba nam głupstwa” i pacjenci sanatorium zaczynają wyginać rzeczywistość, która wypchnęła ich poza normę społeczną, na którą się nie zgadzali.

Próba całościowego objaśnienia świata zawsze musi kończyć się niepowodzeniem. Jednak w momencie kiedy mieszkańcy sanatorium próbują wytłumaczyć sobie zawiłości istnienia, okazuje się, że tak naprawdę chodzi o coś zupełnie innego – o oswajanie nieuniknionego. To, co ocala ich w codziennej rutynie, to lemowska wyobraźnia, poczucie humoru i wiara w światy możliwe.

„Planeta B” to czarna komedia o absurdach rzeczywistości, oswajaniu ich i godzeniu się na świat takim, jakim on jest, ze wszystkimi jego dziwnymi pomysłami i ekscentryzmami. Na świat, w którym nawet śmierć może być przecież postrzegana jako manifestacja życia, a rozpad ludzkiego ciała na miliony mikroorganizmów jest tak naprawdę przemienieniem jednego życia w miliony innych istnień. 

W czym Lem jest potrzebny XXI wiekowi? Jego wybrane myśli mogą być skuteczną szczepionką na regresję intelektualną i ślepotę na postęp. I chyba najważniejsze – jego dystans i poczucie humoru mogą rozbroić i jedno, i drugie. Jego język jest nam stale potrzebny. Jak pisała noblistka Aleksijewicz, „literatura jest surowicą, zaszczepi w nas cudze doświadczenie”.

W adaptacji wykorzystano fragment utworu autorstwa Ewy Lipskiej, Stanisława Lema i Tomasza Lema pt. „Boli tylko, gdy się śmieję… Listy i rozmowy”, wydanego przez Wydawnictwo Literackie.