Taki jest i Broniewski młody. Szczery, patriotyczny,dważny, poszukujący przygód jako antidotum na nudę życia…Wtedy też widać,że zajmuje go literatura,hazardowe gry,alkohol i kobiety różnego autoramentu (potrafi być i platonicznym wyznawcą uczuć idealnych jak i uczestnikiem miłosnych awantur). A z bujności emocji płyną pierwsze wiersze. I za nim przylgnie do Broniewskiego etykieta poety rewolucyjnego napisze wiele pięknej, czystej, liryki (i ta wypełnia spektakl).

Jako siedemnastolatek porzucił gimnazjum by wstąpić do Legionów i na całe życie został admiratorem Piłsudskiego. I choć wydaje się,że nie łączy się to z komunizmem (do partii wprawdzie nigdy nie wstąpił),to jednak rzeczy nieprzystające do siebie logicznie, w Broniewskim układają się w dynamiczną i pełną sprzeczności osobowość. Impresyjna opowieść sceniczna o młodym poecie opiera się o długo niepublikowane „Pamiętniki z lat 1918-1922”.

Jest w niej sam Broniewski (Hubert Matysiak) liryczny i buntowniczy ” w ten szczęsny czas” , jest czar muzyki jak z dwudziestolecia międzywojennego (śpiewa Magdalena Daszkiewicz przy fortepianie i aranżacyjnie Jacek Prokopowicz) i tajemnicze postaci kobiet, które pojawiają się i znikają (odda ich styl i wdzięk Wanda Onyszkiewicz- Gnap)