Główną osią pracy jest chlorofil i jego światłoczułość oraz wizualizacja energii, z której powstała pierwsza żywa komórka, a w konsekwencji wszystko, co nas otacza.

Wystawa wzięła się z chęci zrozumienia czym jest życie, aby móc zrozumieć i skonfrontować się z tym, czym jest wymieranie. Zaczęłam szukać najstarszych mechanizmów, które zadecydowały o ewolucji życia na Ziemi. Interesował mnie moment, w którym słońce, będące destrukcyjną siłą, poprzez ewolucje światłoczułości stało się życiodajnym zasobem. Jako fotografkę zajmowała mnie zdolność roślin do fotosyntezy – pochłaniania, przyjmowania i tworzenia z energii słonecznej nowych wartości.

Paulina Mirowska (ur. 1987 w Warszawie) —  artystka wizualna i wypalona aktywistka klimatyczna, fotografka. W warszawskiej ASP wraz z Mariuszem Filipowiczem prowadzi II Pracownię Podstaw Fotografii. Uczestniczka Postnatural Independent Program 2023 w Madrycie. Członkini Stowarzyszenia Pracownia Wschodnia oraz kolektywu P.H.U. Sitex. Interesują ją oddolne praktyki samoorganizacji i oporu. Funkcjonuje w przestrzeni konceptualnej pomiędzy i poza binarnymi opozycjami stanowiącymi fundament konstrukcji zachodniej cywilizacji („kultura kontra natura”, „sztuka kontra nauka” itp.). Stosuje różne strategie — sztuki wizualne, badania naukowe, doświadczenie w aktywizmie — aby przezwyciężyć, zdekonstruować i przemyśleć te binarności, wprowadzając w życie pozornie heterogeniczne obszary wiedzy. Choć jej praktyka opiera się na abstrakcyjnych ideach, artystka zawsze pozostaje blisko rzeczywistości materialnej, koncentrując się na sposobach zrozumienia (i odczucia), w jaki sposób części ekosystemu żyją i umierają i jak wpływają na siebie wzajemnie.

Wernisaż 19.04.2024, godz. 19:00
kuratorka wystawy: Magda Kardasz
współpraca: Pola Gadowska