Utwór wykonywany przez Andrzeja Rosiewicza do muzyki Jerzego „Dudusia” Matuszkiewicza i słów Jana Tadeusza Stanisławskiego zaczyna Czterdziestolatka w reżyserii Jerzego Gruzy – kultowy serial, którego pierwsze odcinki wyprodukowano w 1974 roku, czyli pięćdziesiąt lat temu.

Serial czule i z dużą dozą ironii pochyla się nad życiem świeżo upieczonego czterdziestolatka, inżyniera Stefana Karwowskiego – męża, ojca, przykładnego obywatela PRL, pracującego na budowach flagowych inwestycji polskiego boomu gospodarczego lat siedemdziesiątych, a jednocześnie człowieka targanego wątpliwościami, szukającego swojego miejsca i zastanawiającego się, co dalej. Brzmi nieco znajomo?

Choć nasz krajobraz w tle jest inny i zamiast Dworca Centralnego czy Trasy Łazienkowskiej wznosimy drapacze chmur oraz kolejne fragmenty nowoczesnego city, a w miejsce identycznych meblościanek mamy jednakowe listy filmów na Netflixie – przemyślenia milenialsów są zaskakująco zbieżne z refleksjami Stefana Karwowskiego. Jak dwa pokolenia, które dzieli pięćdziesiąt lat, mogą być do siebie tak podobne? Czy wiatr historii dmuchnął im w skrzydła podobną opowieść dziejową – jednym trzydzieści lat po wojnie, drugim trzydzieści lat po transformacji?

Czy wpływ na to ma niezmienna ludzka natura i moment przesilenia pojawiający się w połowie życia, gdy stabilizacja staje się codziennością, a ustalony rytm dnia zaczyna ciążyć, zamiast przynosić spokój i dawać oparcie? Czy to osławiony kryzys wieku średniego, który – choćbyśmy świetnie maskowali siwiznę i pierwsze zmarszczki – niechybnie nastąpi w okolicach naszych czterdziestych urodzin i zacznie wypychać nas z torów i utartych ścieżek? Jak poradzić sobie z tą chwilą, w której teoretycznie powinniśmy się czuć najszczęśliwsi – bo już wiemy, kim jesteśmy, mamy ustabilizowaną sytuację zawodową, być może wygodny dom, kochaną rodzinę i niezłe auto – a jednak czujemy niepewność, kiedy zatapiamy się w rozmyślaniach o innych życiach i o tym, co by było gdyby?

Podczas tegorocznej odsłony festiwalu postaramy się przyjrzeć im – inżynierom Karwowskim sprzed pięćdziesięciu lat, a także nam – współczesnym Stefkom i Madziom. Tych bohaterów łączy więcej, niż mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka.

Festiwal Warszawski Niewinni Czarodzieje 2024 to most między przeszłością a teraźniejszością, między Warszawą lat siedemdziesiątych a współczesną metropolią. To opowieść o mieście, które podobnie jak Stefan Karwowski przechodzi transformację i mierzy się z kryzysami.

Przez pryzmat Czterdziestolatka spojrzymy na przemiany Warszawy: społeczne, kulturowe, obyczajowe i architektoniczne. Zobaczymy, jak zmieniły się nasze aspiracje, marzenia i wyzwania. Czy dzisiejsi czterdziestolatkowie mają te same problemy co ich poprzednicy? Jak wczoraj kształtuje nasze teraz i jutro?

Niech tegoroczny listopad będzie okazją do międzypokoleniowego dialogu, do popatrzenia na nasze miasto świeżym okiem i do celebracji nieustających przeobrażeń stolicy. Bo Warszawa – tak jak jej mieszkańcy – nigdy się nie zatrzymuje.