Mieszkający w Tokio Teruyuki Nagamori jest performerem butoh i aktorem. Jego nauczycielem butoh był Yoshito Ohno.

Artysta przyjechał do Polski wraz z japońskim Simul Theatre Koniereni na Festiwal Gombrowiczowski, na którym zespół prezentuje spektakl „Kosmos” wg Gombrowicza. Zagrają również w Warszawie. To jego pierwsza wizyta w Polsce.

Jako performer butoh występował na wielu festiwalach na świecie: Hokkaido Butoh Festival/Japonia,Moving Bodies Butoh & Live Art Festival/Włochy, Asia Tri Akita/Japan, Itabashi Butoh Festival/Japonia, Kolkata International Performance Art Festival/Indie, Replica International Theater Festival/Indie, Butoh Festival Amsterdam/Holandia.

Pomysł tej butoh-akcji w Galerii Elektra powstał spontanicznie podczas rozmowy Sylwii Hanff i Teruyuki Nagamori i jest możliwy do zrealizowania dzięki otwartości Galerii Elektra na szalone pomysły artystyczne.

Performans inspirowany jest aktualną wystawą pt. „Ludzkie szczenię”. Autorem obrazów jest Piotr Adamski ’ Adamski Wawrzyniec.

Anna Madejska, kuratorka wystawy:

„Tytuł wystawy nawiązuje do obrazu artysty, który jest próbą ukazania przez niego złożonej ludzkiej natury. Rozum, nauka i kultura rzekomo wywyższają człowieka ponad naturę jednakże wyrzekając się pierwiastka zwierzęcego i stawiając się na piedestale popadliśmy w egocentryczną pułapkę myślenia. Pojmowanie natury jako zasobu do opanowania pchnęło nas w stronę agresywnego zawłaszczenia i eksploracji zasobów przyrody i kapitałów ludów tubylczych. Poskutkowało to poczuciem oddzielania i zagubienia oraz wszechobecnym niepokojem. Malarstwo Piotra Adamskiego obrazuje wszystkie te trudne emocje. Jednocześnie dając nam nadzieję na to, że jako ludzkie szczenię jesteśmy na początku drogi do dojrzałości i pełnej świadomości. W swoich obrazach artysta redefiniuje sposób, w jaki współczesna kultura określa to, co to znaczy być człowiekiem. Jesteśmy jak ludzkie szczenię, które na nowo odkrywa prawdziwą przynależność do świata natury. Z jednej strony drapieżnego mrocznego i ekspansywnego, z drugiej kruchego, pięknego i empatycznego. W tym świecie pozbawionym wartościowania piękno może być bezwzględne a bezwzględność piękna. Jest to możliwe poprzez dekonstrukcję dualistycznej wizji kultury i natury. Jak mówi Ryszard Kulik – „Człowiek z jego kulturowymi narracjami jest takim samym wynalazkiem Natury jak źdźbło trawy. Autostrada jest tak samo naturalna jak las deszczowy, a woreczek foliowy – jak płatek śniegu.”