Electric Callboy (GER) metalcore:

Ortalion, neony i metal? Do ciekawych gitarowych riffów, potężnych growli i masywnych breakdownów Electric Callboy dodali elementy muzyki elektronicznej i popularnej, tworząc ze względnie niepasujących do siebie światów mieszankę, którą pokochały miliony. Wrzućmy do równania aspekt wizualny, wyrażany w przemyślanych i niebanalnych klipach oraz energię na koncertach, a stanie się jasne, dlaczego spośród tak wielu zespołów z gatunku, właśnie im udało się odnieść sukces.

Zaczęli w 2012 roku od wydanego w małej wytwórni albumu „Bury Me In Vegas”. Rok później muzycy na półkach swoich domach mogli postawić statuetki prestiżowego „Metal Hammera” dla najlepszego debiutanta. Fantastyczne występy zwróciły w końcu uwagę Century Media, która złożyła rodakom propozycję nie do odrzucenia w 2017 roku. Electric Callboy unikają polityki, wolą zabawę na całego, czerpanie z życia pełnymi garściami, a także mają dystans do siebie, który wielokrotnie pokazali w swoich klipach. Premiera EP „Hypa Hypa” w 2020 roku otworzyła nowy rozdział w karierze Electric Callboy. Zespół zdobył kolejne rzesze fanów, którzy na koncertach grupy bawią się jak na najwiekszych imprezach klubowych.

Holding Absence (Walia) post-rock, alternative rock:

Holding Absence już na debiutanckim poziomie zachwycali otwieraniem świeżo zabliźnionych ran i boksowaniem się z bolesną przeszłością, ale na “The Greatest Mistake of My Life” przeszli samych siebie. Zeszłoroczny krążek Walijczyków to nie tylko świetnie rozłożone proprocje między eterycznym post-rockiem a post-hardcorem (swoją drogą – obczajcie te klipy!), ale i emocjonalna batalia, w którą nie tak łatwo się gryźć, ale cierpliwość przyniesie swoje emocje. Adepci SharpTone Records unikają tanich melodramatów, bo siła surowych uczuć mówi sama za siebie. Wpadnijcie na koncert, a przekonacie się o tym sami.