Mówi się, że człowiek w żałobie trzyma się tak długo, jak długo działa w trybie zadaniowym – przynajmniej do pogrzebu. Mówi się też, że żałoba zmienia poczucie czasu. Że składa się z etapów, ale prowadzą do nich różne ścieżki. Jedna wiedzie przez sawanny, potem przez góry i morza; inna zaczyna się przy kole podbiegunowym, przecinając kolejne strefy czasowe i klimatyczne. Niektórzy ubierają się na czarno, inni nie widzą w tym sensu. Jedni płaczą, inni nie – choć czują, że powinni. Dla jednych ukojenie przynoszą gesty zakorzenione w tradycji i kulturze, dla innych – izolacja.

Współczesny świat zepchnął żałobę na margines, czyniąc z niej temat tabu. Rytuały, które w dawnych społecznościach łączyły jednostkę ze wspólnotą i pomagały pogodzić się ze stratą, uległy zatarciu, zostały podważone lub całkowicie wymazane.

Spektakl Orfeusz sięga do antycznego mitu, by zapytać o to, jak dziś przeżywamy utratę – o rytuały zapomniane i te nowe, mogące wydobyć człowieka z samotności. Kiedy Orfeusz, wychodząc z Hadesu, odwraca się, traci Eurydykę na zawsze. To odwrócenie, najczęściej interpretowane jako moment słabości, staje się dla twórców i twórczyń Orfeusza kluczowym punktem refleksji.

Powracający wciąż gest spojrzenia za siebie staje się refrenem, wokół którego buduje się teatralna rzeczywistość Orfeusza – i świat pogrążonych w żałobie Orfeuszy.