Wyjątkowe wydarzenie nieprzypadkowo organizowane w wigilię Święta Wszystkich Świętych, a więc w Noc Dziadów. Nic dziwnego zatem, że jego bohaterem będzie Adam Mickiewicz, poeta i wieszcz. Wszak, jak pisał Zygmunt Krasiński, „my z Niego wszyscy”. Jest szczególnego rodzaju zobowiązaniem dla każdego pokolenia użytkowników języka polskiego i kultury polskiej na nowo ponawiane – w zmieniających sie kontekstach politycznych, społecznych, obyczajowych, religijnych, kulturowych, technologicznych, intelektualnych i etycznych – nawiązywanie krytycznego dialogu ze źródłami naszej kultury. Jednym z najważniejszych, jeśli nie najważniejszym, przynajmniej dla ważnej części polskiej tradycji teatralnej, stał się właśnie romantyzm. Zapraszamy więc na ten literacko-artystyczny seans spirytystyczny, podczas którego chcemy postawić Wielkim Poprzednikom na czele z Adamem Mickiewiczem kilka istotnych pytań.

W programie wieczoru:

Kościół i Mesjasz – esej mówiony w wykonaniu prof. Krzysztofa Rutkowskiego, wybitnego mickiewiczologa z Paryża, autora między innymi Boga Adama i serii Pasaży paryskich, poświęcony znaczeniu i randze Prelekcji paryskich Adama Mickiewicza.

Lekcja XVI – pierwsza publiczna prezentacja nowego przekładu Krzysztofa Rutkowskiego słynnej prelekcji Adama Mickiewicza w wykonaniu Andrzeja Seweryna. Prelekcji wygłoszonej w Collège de France 4 kwietnia 1843 roku w ramach trzeciego kursu Literatury słowiańskiej.

Prelekcja ta była poświęcona dramatowi słowiańskiemu i przekonaniu, że właśnie z tego kręgu kultury europejskiej nadchodzi jej kolejne odrodzenie. Zapis tego wystąpienia (w oryginalnym stenogramie francuskim, notatkach słuchaczy oraz w dawnych przekładach na język polski pióra Feliksa Wrotnowskiego i Leona Płoszewskiego) stał się jedną z ewangelii polskiego teatru w XX wieku, inspirującą między innymi twórczość Stanisława Wyspiańskiego, Leona Schillera, Juliusza Osterwy, Jerzego Grotowskich, ich uczniów, spadkobierców i depozytariuszy oraz wielu innych twórców i myślicieli. To właśnie z tej prelekcji pochodzi słynny fragment stawiający przed dramatem i teatrem zadanie „podniecania, jeśli ośmielimy się tak wyrazić, pobudzania do czynu duchów opieszałych”.