Rezydencja Prezydenta RP Belweder

Historia Belwederu –klasycystycznej ozdoby Traktu Królewskiego w Warszawie – rozpoczęła się prawie 500 lat temu. W I połowie XVI wieku, na skarpie wiślanej, w miejscu, w którym dzisiaj wznosi się pałac belwederski, najprawdopodobniej znajdowała się rezydencja królowej Bony. Kolejny właściciel tych terenów, kanclerz wielki litewski Krzysztof Zygmunt Pac przebudował stary obiekt bądź wzniósł na jego miejscu nowy. Nazwano go Belwederem, od włoskich słów bel vedere, co znaczy „piękny widok”.

Złoty okres w historii pałacu nastał w II połowie XVIII wieku. Nowy właściciel, ostatni król Polski Stanisław August Poniatowski włączył go do Łazienek – swojej letniej rezydencji. W okresie tym Belweder słynął jako jedna z najlepszych w Europie manufaktur fajansów.

W 1818 roku pałac odkupiony został przez władze Królestwa Polskiego i przeznaczony na rezydencję dla naczelnego wodza wojsk polskich, wielkiego księcia Konstantego, brata cara Aleksandra I. W latach 1819–1822 przeprowadzona została gruntowna przebudowa pałacu według projektu architekta Jakuba Kubickiego. Wówczas również urządzono na tyłach Belwederu krajobrazowy ogród.

29 listopada 1830 roku wybuchło w Warszawie powstanie listopadowe. Powstańcy ruszyli na Belweder, chcąc ująć wielkiego księcia Konstantego. Ten jednak w dramatycznych okolicznościach zdołał zbiec.

Do wybuchu I wojny światowej Belweder i Łazienki pozostawały w gestii carów rosyjskich. Po wycofaniu się Rosjan z Warszawy, w latach 1914–1918 pałac pełnił funkcję siedziby niemieckiego generała–gubernatora Hansa von Beselera.

Po odzyskaniu niepodległości Belweder przeszedł na własność odrodzonego państwa polskiego i został zaliczony do reprezentacyjnych gmachów Rzeczypospolitej.

W listopadzie 1918 roku w Belwederze zamieszkał Naczelnik Państwa marszałek Józef Piłsudski. Następnie, pałac do 1926 roku pełnił funkcję siedziby Prezydentów RP – Gabriela Narutowicza i Stanisława Wojciechowskiego. Po tzw. „przewrocie majowym” do Belwederu powrócił Józef Piłsudski, który mieszkał w nim aż do swojej śmierci w 1935 roku. W latach 1935–1939 mieściło się w nim muzeum poświęcone pamięci Marszałka.

W okresie okupacji hitlerowskiej w Belwederze urzędował niemiecki gubernator dystryktu warszawskiego Generalnego Gubernatorstwa Ludwig Fischer. W latach 1940–1943 Niemcy przeprowadzili przebudowę pałacu.

Po upadku Powstania Warszawskiego wycofujący się z Warszawy Niemcy nie zdążyli wysadzić Belwederu w powietrze. Pałac stał się siedzibą Biura Prezydialnego Krajowej Rady Narodowej, której przewodniczącym był Bolesław Bierut. Później urzędował w Belwederze jako Prezydent RP. Od 1952 roku pałac pełnił funkcję siedziby Rady Państwa i jej Przewodniczącego.

W 1989 roku Belweder na powrót stał się siedzibą Prezydenta. Początkowo Wojciecha Jaruzelskiego, a od 1990 roku – wybranego w powszechnych demokratycznych wyborach Lecha Wałęsy. W 1994 roku Prezydent RP Lech Wałęsa podjął decyzję o przenosinach do pałacu przy Krakowskim Przedmieściu.

W latach 1998–2001 przeprowadzony został gruntowny remont i konserwacja Belwederu. Pałac otrzymał nową elewację, wymieniona została stolarka okienna, naprawiona uszkodzona izolacja ścian i fundamentów. Prace konserwatorskie objęły wszystkie elementy architektoniczne budynku, otoczenia, a także zabytkowego wyposażenia.
Od 2010 roku Belweder pełni funkcję siedziby Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Odbywają się tu również uroczystości z udziałem głowy państwa bądź przedstawicieli Kancelarii Prezydenta RP.