W 2019 zaprezentowała tu swoje kompozycje wchodzące w skład debiutanckiego albumu, Opalenizna i Wiatr, nagranego niespełna rok później w Tonn Studio w Łodzi. Poza Balińskim, w skład zespołu wchodzą Franciszek Pospieszalski i Krzysztof Szmańda.

Osadzając swoje kompozycje w formule klasycznego tria jazzowego, Baliński jednocześnie neguje uświęcony kilkudziesięcioletnią tradycją podział ról, jaki ta formuła zakłada. Sonorystyczny potencjał kontrabasu i perkusji wykorzystany jest nie jako sztafaż dla kompozycji prezentowanych przez fortepian, ale jako ich czynny i sprawczy składnik. Muzyka Balińskiego oddala się tym samym od standardowego formatu temat-solo na rzecz organicznie rozwijającej się struktury. Większość utworów na albumie oparta jest na krótkich, asymetrycznych frazach, wokół których obudowywane są kolejne warstwy improwizacji.

W swoich sonorystycznych eksploracjach, jak i w inteligentnej manipulacji prymitywistyczną harmoniką, rozsypującą się w dysonans pod wpływem emocjonalnych napięć, trio zdradza inspirację zarówno osiągnięciami powojennej awangardy, jak i neoklasycyzmem Igora Strawińskiego.

Unikanie tradycyjnej dialektyki tria jazzowego odbija się również w pianistycznej warstwie muzyki Balińskiego. Chociaż nie wyzbyta zupełnie podziału na linearną improwizację i akompaniament pomiędzy prawą i lewą ręką, gra pianisty dąży w kierunku improwizowanego dwu- i trzygłosowego kontrapunktu oraz faktur opartych na pionach akordowych. Niewątpliwie, wynika to po części z zainteresowania Balińskiego muzyką klasyczną. Jednak unikanie linearnej improwizacji, wykorzystującej słownictwo post-bopu, oddaje przede wszystkim sceptycyzm muzyka względem emocjonalnego potencjału tradycyjnych środków wyrazu w jazzie.

W rzadkich momentach improwizowanej melodii z akompaniamentem, Baliński obsesyjnie dekonstruuje pojedyncze frazy, rozbijając je na drobne odłamki, które konfrontuje z równie drobiazgową grą perkusji.
Marcel Baliński Trio ciągnie ze sobą potężny ładunek harmonicznych kontrastów, nieokiełznanej improwizacji i czułej, subtelnej melodyki. Szukając nowych środków lirycznego wyrazu w jazzie, Baliński prezentuje bardzo przemyślany i spójny debiut.