The Stranglers zdobyli sławę podczas eksplozji brytyjskiego punka, ale zawsze wyróżniali się spośród innych zespołów. Grali razem już wcześniej i choć mieli wielki talent, by zasłużyć na miano niegrzecznych i transgresywnych to ich muzyka nie przypominała szybkiej, głośnej gitarowej furii Damned, Sex Pistols czy The Clash. Zamiast tego, ich muzyka początkowo przypominała garażowego punka z lat 60. ze złowieszczą psychodeliczną nutą dodaną dzięki klawiszom Dave’a Greenfielda. Grupa rzadko zajmowała się polityką czy komentarzami społecznymi, woląc snuć opowieści o dekadencji seksualnej, dziwnych związkach i złym zachowaniu. Z biegiem czasu zespół wypracował bardziej popowe brzmienie, wciąż mroczne, ale z melodiami, które pozwoliły utworom takim jak „Dutchess”, „Only the Sun” i „Golden Brown” stać się hitami.

Ich pierwsze dwa albumy, „Rattus Norvegicus” i „No More Heroes” (oba wydane w 1977 r.) są przykładem twórczości, która przyniosła im sławę. „La Folie” z 1981 r. i „Aural Sculpture” z 1984 r. ukazują najważniejsze momenty z ich dojrzałego okresu, a „Norfolk Coast” z 2004 r. pokazało, że The Stranglers to wciąż potężna siła, mimo zmian w składzie i 30 latach wspólnej pracy.